Łuszczyca – leczenie, objawy, przyczyny (łuszczyca głowy, paznokci)

Pojawiające się wykwity oraz łuszczenie się skóry – to mogą być pierwsze objawy łuszczycy. Jakie są przyczyny niniejszej choroby i jak sobie z nią radzić? Odpowiedzi na te oraz inne pytania znajdziesz w dalszej części artykułu.

Łuszczyca jest przewlekłą chorobą skóry dotykającą blisko 2 % naszej populacji. Ze względu na swoje liczne konsekwencje zdrowotne oraz różnorodny przebieg, niniejsze zaburzenie stało się przedmiotem wielu badań naukowych, dzięki którym możliwe stało się opracowanie efektywnych sposobów leczenia jego objawów. Mimo to, łuszczyca nadal pozostaje chorobą nieuleczalną.

Łuszczyca – leczenie, objawy, przyczyny (łuszczyca głowy, paznokci)

  1. Charakterystyka choroby.
  2. Objawy występowanie, przebieg.
  3. Rodzaje.
  4. Przyczyny łuszczycy.
  5. Diagnoza i rozpoznanie.
  6. Leczenie łuszczycy.
  7. Łuszczyca dieta.
  8. Jak żyć z tą chorobą.

1. Łuszczyca CHARAKTERYSTYKA I EPIDEMIOLOGIA

Łuszczyca to przewlekła choroba dermatologiczna odpowiedzialna za wywoływanie stanu zapalnego oraz rogowacenia skóry. W obrazie typowym dla niniejszej choroby pojawiają się czerwone, często swędzące plamy, które w niektórych przypadkach mogą być również odpowiedzialne za wywoływanie bólu. Ponadto, u pacjentów zmagających się z problemem łuszczycy obserwuje się obecność charakterystycznych, srebrzystych łusek oraz wyraźnego zaczerwienienia obszarów skóry dotkniętej zmianami. Oprócz typowych miejsc (takich jak: zgięcia łokciowe, plecy, czy kark), łuszczyca może dotykać również paznokcie palców u dłoni oraz stóp.

Kogo dotyka najczęściej?

Łuszczyca jest jednym z najczęstszych zaburzeń dermatologicznych, które dotyka średnio 2 na 100 osób. Zaobserwowano również, że znacznie częściej odnotowuje się przypadki niniejszej choroby w krajach europejskich oraz w Ameryce Północnej. Objawy zaburzenia mogą pojawić się w każdym wieku od dzieciństwa, aż po dorosłość. Jednakże, największą liczbę zachorowań stwierdza się u osób około 25-40 roku życia.  W tej grupie wiekowej występowanie łuszczycy najprawdopodobniej związane jest z czynnikami genetycznymi. Niemniej jednak, w grupie osób powyżej 50 roku życia, etiopatogeneza niniejszej choroby jest trudniejsza do ustalenia.

[related-post]

2. Łuszczyca OBJAWY, WYSTĘPOWANIE I PRZEBIEG CHOROBY

Łuszczyca jest chorobą, która charakteryzuje się różnym przebiegiem, niemniej jednak możemy wyróżnić kilka typowych objawów, takich jak:

  • Pojawienie się na powierzchni skóry czerwonych i uniesionych zmian pokrytych z wierzchu srebrzystą łuską;
  • Wyraźne zgrubienie powierzchni skóry w obrębie występujących zmian;
  • Obecność stanu zapalnego na powierzchni zmian skórnych.

Wśród objawów towarzyszących niniejszej chorobie możemy wyróżnić:

  • (u co trzeciej osoby) Pojawienie się artropatii łuszczycowej zazwyczaj w obrębie kolan, stawów skokowych oraz palców u rąk i nóg;
  • Zwiększone ryzyko występowania chorób cywilizacyjnych, takich jak: cukrzyca typu II, nadciśnienie tętnicze, choroba wieńcowa serca.

Najczęstsze miejsca występowania łuszczycy

Łuszczyca może pojawić się praktycznie na każdym obszarze ciała. Niemniej jednak, najczęstszymi miejscami jej występowania są boczne części stawów kolanowych oraz łokci. Ponadto, zmiany skórne związane z niniejszą chorobą pojawiają się również w okolicach kości krzyżowej oraz pośladków. Charakterystycznym miejscem występowania łuszczycy jest również skóra głowy, a w szczególności linia pod włosami (na karku). W rzadszych przypadkach zmiany skórne pojawiają się również w dołach pachowych, w okolicy pachwiny, na pępku oraz pod kobiecymi piersiami. W zaawansowanych stanach, choroba może obejmować paznokcie (wówczas zyskujące żółtawe zabarwienie) oraz wewnętrzne części dłoni i podeszwy stóp.

Przebieg łuszczycy

Łuszczyca jest zaburzeniem o charakterze przewlekłym. Oznacza to, że w trakcie jej trwania pacjent ma do czynienia zarówno z okresami remisji (trwającymi nawet kilka lat), jak i z nawrotami.

Na początku choroby dochodzi do powstania drobnych, czerwonych zmian pokrytych łuską, które jednak z czasem zlewają się, aby utworzyć tak zwane tarczki o średnicy około 3 centymetrów. W przypadku ich nieleczenia, dochodzi do powstawania coraz grubszych łusek.

Ze względu na wielkość obszaru występowania, łuszczycę możemy podzielić na:

  • Łuszczycę łagodną – pokrywającą do 3% powierzchni całego ciała pacjenta;
  • Łuszczycę umiarkowaną – pokrywającą do 10% powierzchni całego ciała pacjenta;
  • Łuszczycę ciężką – pokrywającą powyżej 10% ciała pacjenta.

Oprócz pojawiających się na skórze zmian, pacjentom w przebiegu niniejszej choroby może towarzyszyć uporczywe uczucie swędzenia. W takim przypadku należy pamiętać, aby nie drapać skóry, ponieważ może to skutkować zaostrzeniem objawów, a co za tym idzie pojawieniem się nowych zmian.

Kiedy dochodzi do pojawienia się wyraźnego zgrubienia skóry w obrębie zmian, może dojść do powstania niezwykle bolesnych pęknięć. W niniejszej sytuacji nie można zapominać o odpowiednim natłuszczaniu skóry.

W zależności od stosowanych form leczenia, a nawet stylu życia oraz diety, łuszczyca może przyjmować zróżnicowany przebieg. W niektórych przypadkach na skórze głowy oraz kolan pacjenta pojawiają się pojedyncze, stale nawracające tarczki. Natomiast u innych występują wyraźne pęknięcia oraz zaczerwienienia zlokalizowane w obrębie pośladków.

3. Łuszczyca RODZAJE

Ze względu na wiek pacjenta, w którym doszło do rozpoznania objawów niniejszej choroby, łuszczycę możemy podzielić na:

  • Łuszczycę typu I (łuszczycę dziedziczną): ujawniającą się zazwyczaj w młodym wieku pacjenta i występującą u innych członków rodziny. W przebiegu niniejszej choroby dochodzi do okresowych zmian postaci choroby, od licznych rozsianych grudek po tarczki łuszczycowe;
  • Łuszczycę typu II (łuszczycę sporadyczną): ujawniającą się zazwyczaj u pacjentów między 40 a 60 rokiem życia i niewystępującą u innych członków rodziny. Niniejsza choroba występuje zazwyczaj w postaci stacjonarnej, czyli pojedynczych ognisk zajmujących między innymi kolana, łokcie i okolice krzyżowe pacjenta.

Ze względu na nasilenie procesu chorobowego, jak również rozległość i charakter obecnych na ciele pacjenta zmian, łuszczycę możemy podzielić na:

  • Łuszczycę zwyczajną;
  • Łuszczycę krostkową;
  • Łuszczycę stawową;
  • Erytrodermię łuszczycową.

Łuszczyca zwyczajna

Łuszczyca zwyczajna jest jedną z najczęściej spotykanych form niniejszej choroby. Charakteryzuje się ona występowaniem typowych zmian skórnych pokrytych srebrzystą łuską. Ze względu na rodzaj oraz kształt towarzyszących jej zmian, możemy wyróżnić następujące podtypy łuszczycy zwyczajnej: łuszczycę kroplistą, obrączkowatą, linijną oraz zadawnioną.

Łuszczyca krostkowa

W łuszczycy krostkowej na niezmienionej skórze pacjenta lub na podłożu rumieniowym pojawiają się zmiany o charakterze niewielkich krostek. Niniejszy rodzaj zaburzenia dotyka najczęściej kobiety, zwłaszcza te znajdujące się w piątej dekadzie życia. Łuszczyca krostkowa w pierwszych etapach rozwoju może przypominać zmiany grzybicze lub tak zwane wypryski potnicowe. Ponadto, w wyniku niniejszej choroby pacjent ma do czynienia z dolegliwościami bólowymi o dużym nasileniu.

Łuszczyca krostkowa rozsiana – to odmiana łuszczycy krostkowej rozpoczynająca się nagłym wysiewem krost, któremu towarzyszy często złe samopoczucie oraz podwyższenie temperatury ciała.

Łuszczyca stawowa

Niniejsza odmiana łuszczycy jest spotykana u blisko 40% pacjentów zmagających się z łuszczycą zwyczajną o umiarkowanym lub nasilonym stopniu. Choroba ta zaliczana jest również do grupy seronegatywnych zapaleń stawów, co oznacza, że aż u 80% pacjentów nie stwierdza się obecności czynnika reumatoidalnego. Ze względu na zróżnicowany przebieg, wyróżnia się aż 5 rodzajów łuszczycy stawowej (mogą one ze sobą współistnieć):

  • Symetryczne zapalenie wielostawowe;
  • Asymetryczne zapalenie skąpostawowe;
  • Zmiany łuszczycowe obejmujące dystalne stawy międzypaliczkowe;
  • Łuszczycowe zwyrodnienie stawów międzykręgowych;
  • Łuszczycę typu zniekształcającego (występującą w obrębie stóp i dłoni pacjenta).

Czynnikiem różnicującym łuszczycowe zapalenie stawów od RZS (reumatoidalnego zapalenia stawów) jest objęcie stanem zapalnym przyczepów ścięgnistych mięśni, któremu towarzyszy zarówno obrzęk, jak i silny ból. Łuszczyca stawowa w znaczącej części przypadków pojawia się w następstwie silnego urazu w obrębie narządu ruchu.

Erytrodermia łuszczycowa

To specyficzna odmiana łuszczycy zwyczajnej, która w większości przypadków uznawana jest za nasilenie procesu chorobowego. W wyniku niniejszego zaburzenia u pacjenta pojawiają się charakterystyczne zmiany zlewne, które obejmują niemal całą powierzchnię jego ciała.

Łuszczyca WIEKU DZIECIĘCEGO

Łuszczyca wieku dziecięcego różni się obrazem klinicznym od zaburzenia pojawiającego się w wieku dorosłym. Ponadto, niniejsza choroba zmienia się wraz z dorastaniem dziecka. Mimo, iż dokładne dane dotyczące występowania łuszczycy w wieku dziecięcym nie są nam do końca znane, uznaje się, iż stanowi ona niemal 4% przypadków chorób dermatologicznych u dzieci do 16 roku życia. Zdarza się, że pierwsze objawy zaburzenia dostrzegalne są już u dzieci, które nie ukończyły jeszcze 2 roku życia. Ponadto, łuszczyca dziecięca pojawia się zazwyczaj wtedy, gdy niniejsza choroba występuje u jednego z rodziców lub dalszych członków rodziny.

Za czynnik wyzwalający i/lub nasilający objawy łuszczycy dziecięcej uznaje się zakażenia o podłożu bakteryjnym lub wirusowym. Dodatkowy czynnik rozwoju może stanowić również doświadczenie przez dziecko drobnych urazów (w tym skaleczeń, otarć lub ukąszeń owadów). W niniejszym przypadku zmiany łuszczycowe pojawiają się w okresie 2 tygodni od wystąpienia zdarzenia.

Umiejscowienie, wielkość oraz wygląd zmian łuszczycowych w głównej mierze uzależnione są od wieku dziecka. W okresie niemowlęcym najczęściej mamy do czynienia z łuszczycowym, pieluszkowym zapaleniem skóry, natomiast u dzieci w wieku przedszkolnym częściej pojawiają się zmiany o charakterze drobnogrudkowym.

4. Łuszczyca PRZYCZYNY I CZYNNIKI WYZWALAJĄCE

Za występowanie zmian łuszczycowych w głównej mierze odpowiedzialne jest osłabienie działania naszego układu odpornościowego. Niemniej jednak, mimo niezliczonej ilości obserwacji oraz badań klinicznych, dokładne przyczyny powstawania niniejszego zaburzenia nie zostały jeszcze poznane. Jednakże, na przestrzeni lat udało się ustalić fakt, że kluczową rolę w rozwoju łuszczycy odgrywają limfocyty T (komórki układu odpornościowego odpowiedzialne między innymi za zwalczanie obecnych w naszym organizmie zakażeń). W obrazie charakterystycznym dla przebiegu łuszczycy dochodzi do pobudzenia limfocytów T nawet wtedy, gdy u pacjenta nie doszło do zakażenia. W wyniku niniejszego procesu limfocyty zaczynają atakować własne komórki skóry. Dlatego też, łuszczyca uznawana jest za chorobę autoagresywną.

Czynniki genetyczne

Czynniki genetyczne odgrywają niezwykle ważną rolę w etiopatogenezie niniejszego zaburzenia. Niemniej jednak, do dnia dzisiejszego nie udało się zlokalizować pojedynczego genu odpowiedzialnego za proces dziedziczenia łuszczycy.

Czynniki wyzwalające łuszczycę

Na podstawie licznych obserwacji oraz wywiadów z pacjentami można odnieść wrażenie, iż pierwsze pojawienie się objawów łuszczycy związane jest z pewnym, konkretnym wydarzeniem (np. wypadkiem, pobytem w szpitalu lub długotrwałą chorobą). Niniejsza sytuacja może mieć miejsce z uwagi na fakt, iż łuszczyca może pojawić się w danym momencie ze względu na działanie tzw. czynnika wyzwalającego.

Wśród najczęściej obserwowanych czynników wyzwalających możemy wyróżnić:

  • Choroby infekcyjne (z towarzyszącym złym samopoczuciem oraz gorączką);
  • Silne emocje (w tym stres lub wyraźne podekscytowanie);
  • Stosowanie niektórych leków;
  • Używki;
  • Przebyte zabiegi i operacje.

Choroby infekcyjne. Za wywołanie objawów łuszczycy odpowiedzialne mogą być choroby infekcyjne charakteryzujące się wywoływaniem podwyższonej temperatury ciała oraz wyraźnym, złym samopoczuciem pacjenta. Wśród nich możemy wyróżnić: anginę, grypę, zapalenie pęcherza moczowego oraz oskrzeli.

Silne emocje. Niektóre wydarzenia w życiu pacjenta charakteryzujące się wysokim natężeniem emocjonalnym (np. takie jak śmierć bliskiej osoby lub poważna choroba jednego z członków rodziny) mogą przyczynić się do wywołania objawów łuszczycy. Należy jednak pamiętać, że to nie tylko negatywne emocje lub silny stres stanowią czynniki wyzwalające niniejszą chorobę. W niektórych przypadkach zdarza się, iż silna radość lub wyraźne podekscytowanie mogą odpowiedzialne być za wywołanie pierwszych objawów łuszczycy.

Stosowanie niektórych leków. Specyficzne środki farmaceutyczne (zarówno te dostępne bez recepty, jak i te przepisane przez lekarza prowadzącego) mogą stanowić przyczynę zaostrzenia objawów łuszczycy. Wśród nich możemy wyróżnić:

  • Niektóre leki przeciwzapalne i przeciwbólowe (np. te zawierające kwas acetylosalicylowy lub ibuprofen);
  • Leki z grupy beta-blokerów;
  • Leki zawierające sole litu (stosowane najczęściej w przebiegu zaburzeń psychiatrycznych);
  • Specyficzne leki stosowane w przebiegu malarii; oraz
  • Kortykosteroidy (podawane zarówno w formie doustnej, jak i za pośrednictwem iniekcji domięśniowej).


Używki. Zarówno nałogowe palenie papierosów, jak i spożywanie nadmiernych ilości alkoholu przyczynia się do wyraźnego zaostrzenia objawów łuszczycy.

Przebyte zabiegi i operacje. Silny stres oraz związane z zabiegiem obniżenie ogólnej odporności organizmu może odpowiedzialne być za wywołanie lub zaostrzenie objawów niniejszej choroby.

5. Łuszczyca DIAGNOZA I ROZPOZNANIE


Łuszczycę rozpoznaje najczęściej lekarz dermatolog lub lekarz innej specjalizacji, który dostrzegł na skórze pacjenta zespół (charakterystycznych dla obrazu niniejszej choroby) objawów. Ponadto, lekarz przeprowadza z pacjentem rozmowę (wywiad) na temat objawów mu towarzyszących oraz historii chorób rodzinnych. W rzadkich przypadkach (tylko wtedy, gdy lekarz posiada wątpliwości, co do charakteru obecnych na skórze zmian) zaleca się wykonanie badań histopatologicznych.

6. Łuszczyca LECZENIE

Łuszczyca jest zaburzeniem o zróżnicowanym przebiegu. Dlatego też, wymaga zastosowania różnych form leczenia. W związku z tym pacjenci zmagający się z niniejszą chorobą wymagają stałej opieki zaufanego dermatologa, a w przypadku artropatii łuszczycowej również reumatologa.

Mimo, iż dermatologia jest prężnie rozwijającą się dziedziną medycyny, do dzisiaj nie udało się odnaleźć leku, który byłby w stanie całkowicie wyeliminować objawy zaburzenia z życia pacjenta. W związku z tym, głównym celem leczenia stosowanego w przebiegu łuszczycy jest zminimalizowanie wszelkich objawów choroby oraz utrzymanie możliwe jak najdłuższego stanu remisji. W tym celu pacjentom zaleca się:

  • Odpowiednią pielęgnację skóry;
  • Stosowanie leków zewnętrznych;
  • Stosowanie światło-terapii;
  • Stosowanie leków wewnętrznych; oraz
  • Przestrzeganie określonych wskazań dietetycznych.

Leczenie zewnętrzne

Leczenie zewnętrzne w przebiegu łuszczycy opiera się zazwyczaj na stosowaniu preparatów miejscowych, dzięki którym możliwe jest złagodzenie objawów choroby. Ponadto, pacjentom zaleca się korzystanie z kąpieli z dodatkiem specjalnych olejków, odpowiedzialnych za zmiękczenie srebrzystych łusek powstałych w wyniku niniejszego zaburzenia.

Wśród najczęściej stosowanych form leczenia zewnętrznego możemy wyróżnić:

  • Maści zawierające ditranol;
  • Preparaty miejscowe zawierające kortykoidy;
  • Kremy zawierające pochodne witaminy D3; oraz
  • Fototerapię.

Maści zawierające ditranol. Preparaty zawierające ditranol charakteryzują się dobrą skutecznością w leczeniu łagodnych lub umiarkowanie ciężkich stanów łuszczycy. Pierwsze efekty stosowania niniejszej formy leczenia można zauważyć już po 4-8 tygodniach. Niemniej jednak, w niektórych przypadkach codzienne nakładanie preparatu może skutkować wyraźnym podrażnieniem skóry (w postaci zaczerwienienia i/lub pieczenia). Dlatego też, niezwykle ważne jest, aby maść nakładać przy pomocy specjalnej szpatułki i pamiętać, aby nie stosować jej w okolicach oczu oraz śluzówki.

Preparaty miejscowe zawierające kortykoidy. Maści i/lub kremy zawierające pochodne kortyzolu charakteryzują się wysoką skutecznością w zwalczaniu łagodnych oraz umiarkowanych form łuszczycy. Niestety, w momencie odstawienia niniejszego preparatu często dochodzi do nawrotów choroby.

Kremy zawierające pochodne witaminy D3. Preparaty bazujące na witaminie D3 odpowiedzialne są za blokowanie nadmiernego wzrostu komórek oraz za znormalizowanie procesu dojrzewania komórek kostniny. Ponadto, stosowanie niniejszej formy leczenia przyczynia się do zminimalizowania procesu zapalnego oraz do ograniczenia powstawania zaczerwienień i srebrzystych łusek charakterystycznych dla przebiegu łuszczycy.

Fototerapia. Wykorzystanie światła o kreślonej długości fal w zakresie ultrafioletowym (UVA oraz UVB) jest znaną formą leczenia zmian łuszczycowych. Dzięki niniejszej metodzie możliwe jest zwalczenie nawet ciężkich postaci choroby obejmującej duże powierzchnie ciała. Należy jednak pamiętać, że fototerapia może być stosowana wyłącznie pod stałą opieką dermatologa.

Leczenie układowe

Przyjmowanie leków wewnętrznych zalecane jest w przypadku pacjentów, u których stosowanie preparatów miejscowych okazuje się być niewystarczające.

Wśród najczęściej stosowanych form leczenia wewnętrznego możemy wyróżnić:

  • Leki zawierające estry kwasu fumarowego;
  • Leki zawierające metotreksat (MTX);
  • Leki zawierające retinoidy;
  • Leki zawierające cyklosporynę; oraz
  • Leki zawierające inhibitory PDE4.

Leki zawierające estry kwasy fumarowego. Fumaryny to związki chemiczne estru fumarowego, stosowane w leczeniu łuszczycy już od 1959 roku. Dzięki niniejszej substancji możliwe jest zablokowanie rozwoju stanu zapalnego w obrębie zmian skórnych. Leki zawierające estry kwasu fumarowego dostępne są w formie tabletek doustnych, zwykle dobrze tolerowanych przez pacjentów.

Leki zawierające metotreksat (MTX). Niniejsza forma leczenia stosowana jest najczęściej w przebiegu łuszczycy plackowatej oraz artropatii łuszczycowej.  Głównym zadaniem leków zawierających MTX jest minimalizowanie oznak stanu zapalnego. Substancja dostępna jest zarówno w formie tabletek doustnych, jak i zastrzyków.

Leki zawierające retinoidy. Niniejsza substancja (pochodna witaminy A) stosowana jest najczęściej w leczeniu ciężkiej łuszczycy. Dzięki niej możliwe jest między innymi ograniczenie wzrostu komórek oraz zahamowanie ich przyspieszonego dojrzewania (charakterystycznego dla przebiegu łuszczycy). Przyjmowanie retinoidów w formie tabletek doustnych związane jest ryzykiem wystąpienia objawów niepożądanych, takich jak wysuszenie śluzówek lub wyraźne zaczerwienienie i pieczenie warg.

Leki zawierające cyklosporynę. Cyklosporyna, podawana nawet w niewielkich dawkach, może przyczynić się do złagodzenia objawów zaawansowanej łuszczycy. Ponadto, niniejsza substancja charakteryzuje się stosunkowo szybkim działaniem, dlatego też już po kilku tygodniach od rozpoczęcia jej stosowania jesteśmy w stanie zauważyć wyraźną poprawę wyglądu naszej skóry.

Leki zawierające inhibitory PDE4. Stosowanie tabletek doustnych zawierających inhibitory PDE4 przyczynia się do zahamowania procesu produkcji cytokin. Dzięki temu możliwe jest zmniejszenie objawów choroby w przebiegu łuszczycy zwyczajnej oraz artropatii łuszczycowej.

Stosowanie leków biologicznych

Leki biologiczne (biofarmaceutyki) stosowane są w przebiegu łuszczycy oraz artropatii łuszczycowej już od ponad 10 lat. Dzięki nim możliwe jest zablokowanie substancji prozapalnych, a tym samym ograniczenie nadmiernej odpowiedzi immunologicznej charakterystycznej dla obrazu niniejszej choroby. Ze względu na wysokie koszty produkcji, leki biologiczne podawane są najczęściej tym pacjentom, którzy do tej pory nie wykazywali właściwej odpowiedzi na standardowe metody terapeutyczne.

Leczenie wspomagające

Oprócz stosowania odpowiednich środków farmaceutycznych, w leczeniu łuszczycy niezwykle ważne jest realizowanie zaleceń terapii wspomagającej, wśród których możemy wyróżnić:

  • Balneoterapię;
  • Edukację pacjenta; oraz
  • Rehabilitację.

Balneoterapia (leczenie klimatyczne). Na podstawie wieloletnich obserwacji zauważono, iż w miesiącach letnich następuje wyraźna poprawa stanu zdrowia pacjentów zmagających się z problemem łuszczycy. Naturalne promieniowanie słoneczne oraz częste kąpiele (szczególnie w morskiej wodzie) są w stanie w znacznym stopniu złagodzić występowanie objawów charakterystycznych dla obrazu niniejszej choroby.

Edukacja pacjenta. Właściwa edukacja pacjenta wpływa nie tylko na zrozumienie podłoża oraz przebiegu niniejszej choroby, ale również podpowiada jak właściwie dbać o swoje zdrowie w tym szczególnym stanie. Dzięki licznym programom edukacyjnym pacjenci są w stanie zgłębić istotę stosowanego leczenia, właściwej pielęgnacji skóry oraz odpowiedniej diety.

Rehabilitacja. Postępowanie rehabilitacyjne w przebiegu łuszczycy opiera się w głównej mierze na wykorzystaniu założeń balneoterapii. Ponadto, kliniki specjalistyczne oferują swoim pacjentom zespół warsztatów edukacyjnych, dzięki którym są oni w stanie uzyskać większą kontrolę nad przebiegiem choroby.

7. Łuszczyca ZNACZENIE DIETY

Mimo, iż objawy niniejszego zaburzenia dotyczą w głównej mierze zmian skórnych, łuszczyca jest chorobą o charakterze ogólnoustrojowym. W związku tym stosowanie się do odpowiednich wskazań dietetycznych może w znacznym stopniu wpłynąć na jej przebieg oraz stopień zaawansowania objawów. Chociaż aktualny stan badań klinicznych nie jest w stanie określić jednoznacznych zaleceń żywieniowych dla pacjentów zmagających się z problemem łuszczycy, wieloletnie obserwacje kliniczne potwierdzają konieczność wprowadzenia pewnych modyfikacji do swojej codziennej diety.

Znaczenie diety niskoenergetycznej dla przebiegu łuszczycy

Dzięki diecie niskoenergetycznej możliwe jest osiągnięcie aktywizacji mechanizmów przeciwzapalnych, które w sposób naturalny występują w naszym organizmie. Dowód niniejszej teorii stanowi fakt, iż w komórkach tkanki tłuszczowej obecne są adipocyty wykazujące zdolność do syntezy oraz wydzielenia adipokin (hormonów tkanki tłuszczowej o wielokierunkowym działaniu), wśród których możemy wyróżnić m.in. cytokiny oraz hormony wzrostu. Adipokiny oddziałują na ludzki organizm na wiele różnych sposobów. Mogą one regulować homeostazę oraz procesy metaboliczne, jednakże w niektórych przypadkach odpowiedzialne są również za rozwój stanu zapalnego mogącego wpłynąć na wywołanie objawów łuszczycy.

Znaczenie diety śródziemnomorskiej dla przebiegu łuszczycy

W przebiegu łuszczycy oraz innych chorób po podłożu zapalnym, pacjentom zaleca się obniżenie stosunku kwasów omega-6 do omega-3. Osiągnięcie takie stanu rzeczy jest możliwe dzięki zastosowaniu wskazań diety śródziemnomorskiej, która od lat uznawana jest za idealne uzupełnienie leczenia w terapii zaburzeń o charakterze zapalnym. W podstawowym jadłospisie diety śródziemnomorskiej możemy znaleźć m.in. oliwę z oliwek, bogactwo produktów pochodzenia roślinnego, a przede wszystkim ryby morskie oraz świeże warzywa i owoce. W świetle aktualnych badań klinicznych, z łatwością możemy dostrzec wpływ diety śródziemnomorskiej na zmniejszenie nasilenia objawów łuszczycy.

Znaczenie diety bezglutenowej dla przebiegu łuszczycy

Mimo, iż aktualny stan wiedzy naukowej nie pozwala nam na określenie jednoznacznego wpływu diety bezglutenowej na przebieg niniejszej choroby, coraz więcej badań zmierza w kierunku potwierdzenia związku między celiakią (nietolerancją glutenu), a łuszczycą. Poparcie niniejszej tezy może stanowić fakt, iż celiakia znacznie częściej dotyka osoby, u których zdiagnozowano inne zaburzenia o podłożu immunologicznym (np. łuszczycę). Ponadto, u pacjentów zmagających się z łuszczycą, stwierdza się podwyższenie poziomu przeciwciał IgG oraz IgA przeciwko gliadynie, które sugerować mogą obecność choroby trzewnej (celiakii).

Znaczenie diety wegetariańskiej dla przebiegu łuszczycy

Produkty pochodzenia zwierzęcego są źródłem kwasu arachidonowego (AA), którego pochodną jest LTB4 wykazująca działanie prozapalne. Dieta wegetariańska opierając się na bezpośrednim wykluczeniu mięsa ze swojego codziennego jadłospisu przyczynia się tym samym do zmniejszenia dostarczanych do organizmu leukotrienów prozapalnych. Ponadto, u pacjentów stosujących się do założeń niniejszej diety, rzadziej stwierdza się występowanie chorób cywilizacyjnych takich jak cukrzyca typu II, otyłość, czy depresja.

Znaczenie antyoksydantów dla przebiegu łuszczycy

Antyoksydanty pełnią niezwykle ważną rolę w procesie dezaktywacji wolnych rodników odpowiedzialnych za zaostrzenie przebiegu łuszczycy. Niniejszych składników możemy poszukiwać w łatwo dostępnych produktach, takich jak: sałata, jarmuż, brokuły, szpinak, kalafior, kapusta, czerwona papryka, pomidor, czy brukselka. Stosowanie diety bogatej w antyoksydanty sprzyja zmniejszeniu nasilenia zmian łuszczycowych oraz działa przeciwzapalnie.

Znaczenie kwasów omega-3 dla przebiegu łuszczycy

Na podstawie licznych badań klinicznych z łatwością możemy dostrzec, iż u pacjentów, którzy zwiększyli spożywanie kwasów tłuszczowych omega-3 występuje zmniejszone nasilenie zmian chorobowych związanych z przebiegiem łuszczycy. Ponadto, kwasy omega-3 wykazują działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe, a dodatkowo zmniejszają ryzyko wystąpienia alergii oraz zaburzeń depresyjnych. Wszystko to za sprawą udziału niniejszych związków w budowie dopaminy i serotoniny.

Znaczenie witaminy D dla przebiegu łuszczycy

Zakres działania niniejszej substancji jest niezwykle szeroki. Witamina D odgrywa istotną rolę w procesie wydzielania insuliny oraz w metabolizmie wapnia, chroniąc tym samym organizm przed demineralizacją kości. Wśród konsekwencji jej niedoborów możemy wyróżnić liczne zaburzenia o charakterze kardiologicznym oraz niektóre choroby autoimmunologiczne. Na podstawie badań klinicznych zaobserwowano również, iż odpowiednia suplementacja witaminy D może posiadać istotny wpływ na złagodzenie objawów związanych z przebiegiem łuszczycy.

8. Łuszczyca ŻYCIE Z CHOROBĄ

Łuszczyca, jak każda inna choroba przewlekła powoduje znaczące zmiany w życiu jednostki. Systematyczne przyjmowanie leków oraz częste wizyty w gabinecie specjalisty wymagają od pacjenta samodyscypliny oraz niezwykłej konsekwencji, które zdają się słabnąć w momencie zaostrzeń choroby. Dlatego też, tak ważne jest, aby pacjent pozostawał w stałym kontakcie z zespołem medycznym, dzięki któremu uzyska szereg cennych wskazówek, z pomocą których łatwiej jest mu przetrwać nawet najcięższe etapy choroby.

Profilaktyka zaostrzeń

W przebiegu niniejszej choroby pacjenci powinni unikać:

  • Nadmiernej ekspozycji na działanie czynników stresogennych;
  • Pocierania oraz naciskania skóry, szczególnie w obrębie zmian chorobowych;
  • Spożywania nadmiernych ilości alkoholu oraz palenia papierosów;
  • Niezdrowego jedzenia, które sprzyja nadmiernej wadze ciała;
  • Wilgotnego oraz zimnego klimatu.

Stan psychiczny pacjenta

Łuszczyca oraz towarzyszące jej zmiany skórne, mogą wywierać negatywny wpływ na samopoczucie pacjenta. Ze względu na obniżone poczucie własnej wartości, chorzy często wycofują się ze wszelkich sfer życia towarzyskiego, a nawet rezygnują z bliskości seksualnej ze swoim partnerem. W takim przypadku niezwykle ważne jest otoczenie pacjenta odpowiednią opieką psychologiczną, dzięki której możliwe będzie wzmocnienie pewności siebie oraz zminimalizowanie stresu związanego z przebiegiem niniejszej choroby.

Wsparcie

Oprócz wsparcia zespołu medycznego oraz bliskich chorego, niezwykle ważny dla pacjenta może okazać się kontakt z innymi osobami zmagającymi się z problemem łuszczycy. W tym celu powstało wiele grup terapeutycznych oraz forów internetowych, na których chorzy mogą wymieniać się swoimi doświadczeniami i wspierać się wzajemnie.

 

Jeśli chcesz poznać więcej praktycznych porad z zakresu dietetyki, bądź na bieżąco z portalem kacikzdrowia.pl i zapisz się na newsletter.